Het is de week van het donorregister (21-28 oktober). De bedoeling is dat mensen nadenken over de vraag of ze orgaandonor willen zijn en vervolgens hun besluit laten registreren. Volgens de nieuwe donorwet ben je in principe donor als je niets hebt laten vastleggen. Veel mensen vinden dat de overheid daarmee te diep ingrijpt in het persoonlijk leven van de burgers. In de oude regeling was je alleen donor als je je daar expliciet voor had opgegeven.

Door drs Piet Houtman

Er zijn stevige publiciteitscampagnes geweest om mensen te stimuleren om over de vraag na te denken. De ‘week van het donorregister’ is bedoeld als zo’n jaarlijks terugkerende stimulans. De nieuwe wet als zodanig dringt er al iets meer op aan om je beslissing vast te leggen. Maar de overheid is terughoudend. Als je niets hebt vastgelegd, hebben in het voorkomende geval je nabestaanden nog een belangrijke stem. Het is een gevoelige materie en daar houden we allemaal met elkaar rekening mee.
Die publiciteitscampagnes hebben nog weinig succes. Tevoren had een kleine veertig procent z’n beslissing laten vastleggen, nu is dat ruim veertig procent, hoorde ik in het radio1-programma Dit is de dag.
Waarom gaan de mensen die beslissing en zelfs het nadenken erover uit de weg? Ze willen niet nadenken over de dood. Anderen sterven, voor mij is het nog niet zover, ik ben er nog niet aan toe, ik ben van plan nog een poosje te blijven.
Je realiseert je vaak niet hoe bevoorrecht je bent als christen. Wat dit onderwerp betreft: dat je al van kind af aan gehoord hebt over de dood. Bijbelverhalen gehoord hebt waarin mensen sterven – terwijl veel mensen dat liefst zo veel mogelijk van hun kinderen weghouden. ‘Ze leefden nog lang en gelukkig.’ ‘YOLO, je leeft maar één keer.’ Het moet over het leven gaan, en over alles wat beschikbaar is om het je aangenaam te maken. De botox-cultuur. En je moet er, als je daar zélf aan toe bent, uit kunnen stappen.
Wij hebben het verhaal van Jezus gehoord, hoe Hij stierf. En dat Hij dat voor ons deed, en dat daarmee de angel uit de dood is weggenomen. Wij zijn ook als we sterven in zijn hand. Als wij sterven doen we dat samen met Hem, om ook met Hem te leven, voor eeuwig.
Ook als christenen kun je bij orgaandonatie nog allerlei overwegingen hebben. Niet ieder van ons zal zeggen: als het mijn tijd is en ik naar mijn Heer ga, en iemand anders kan nog profijt hebben van iets uit mijn lichaam, dan vind ik het best. Maar we hebben in ieder geval een solide basis om erover na te denken, er met elkaar over te praten, en een standpunt te bepalen. Om de laatste vijand onder ogen te zien.