Door Piet Houtman
Maar wat dan? In de kerk zitten mensen die ook dolgraag zouden willen dat die vluchtelingen in Moira daar niet langer aan hun lot worden overgelaten. Sommigen hebben zich met hart en ziel ingezet voor de opvang van vluchtelingen in Nederland, in Europa; in ieder geval een aantal, kinderen, de meest schrijnende gevallen. Al heel lang – tevergeefs, tot nu toe.
Demonstratie voor Moria?
Stel, je houdt zo’n rouwdienst. Wat dan? Kun je de kerkgangers dan ook troost bieden? Een uitweg? Moet je ze oproepen om vooral allemaal hard te gaan schreeuwen tegen politici en petities te ondertekenen? Terwijl je al weet dat dat niet helpt?
De Nederlandse politiek zit niet in de kerk. Sommige politici wel, maar niet veel. Laat staan Europa – dat zit niet in de kerk. Wordt zo’n kerkdienst eigenlijk niet een demonstratie van machteloosheid?
Niets kunnen doen
Moeten we schuld belijden? Vast. Sterker nog, dat doen we, elke week. Maar in de kerk zitten mensen, een gemeente, die hun zonden hebben laten afwassen in het doopwater van Golgota en Pasen. Mogen zij niet bevrijd zingen en bevrijd naar huis, ook als ze vervolgens in de week niets aan Moria kunnen doen?
De kerk is niet de wereld en de wereld is niet de kerk. In onze geschiedenis is het verschil wel eens wat vervaagd, maar die tijd is nu toch echt wel voorbij.
Wij lopen het risico om samen met niet-christenen te roepen wat de politiek zou moeten doen, en een goed gevoel te hebben over het laaiende vuur in ons hart – een demonstratie zoals op het Binnenhof of het Malieveld maar dan in de kerk.
De Heer hoort en ziet
Het grote verschil is dat de kerk roept tot haar Heer, om hulp, om in te grijpen. Kom, Heer Jezus! Dat doen anderen met hun eerlijke verontwaardiging niet.
En dan gaat de kerk zelf aan barmhartigheid doen. Een collecte, de Givt-app, aan het eind van de dienst. Een beker water, een ziekenbezoek – het zal de krant niet halen. Maar er gebeurt wel iets. En Jezus Christus ziet het, en hecht er belang aan.
De site Gereformeerd Kerkblad.nl publiceert artikelen die worden verspreid via het magazine GKB onder leden van de gereformeerde kerken vrijgemaakt.